Door Jeroen Janssen - Mei 2019

Wist je dat Japanners vaak een boek meenemen op de fiets omdat het wachten voor de stoplichten zo lang duurt? Het is een land waarvoor je een portie geduld zeker op je paklijst moet zetten. Het is ook een land waar het meebrengen van een extra portefeuille geen overbodige luxe is. Geen verassing als je je bedenkt dat het een van de modernste landen ter wereld is. Echter beperkt dat zich toch wel vooral tot Tokyo, een metropool uit het boekje. Op andere plekken doen Nederlandse steden zeker niet onder.

De Japanner is beleefd, vriendelijk en altijd geïnteresseerd. Maar af en toe ook een tikkeltje apart. Waar uitgesproken anime, schimmige maid cafés, oneindig grote arcade-hallen en onvoorstelbare hoeveelheden sake voor de local dagelijkse koek zijn, is het voor mij als onnozele westerse man even acclimatiseren. Maar juist voor deze ver-van-mijn-bed show ben ik gekomen. Ondanks het heersende introverte stereotype is de meest gehoorde openingszin hier toch wel: ‘Hello sir, where are you from?’ In de korte, stroeve conversaties die hierop volgden had overigens niet alleen gebrekkig Engels de overhand, maar stond vooral ook oprechte belangstelling centraal.

Tussen de bomen van de prachtige natuur door wordt het landschap gedomineerd door ‘shrines’, een soort rechthoekige net-niet tempels. Wat de precieze betekenis achter deze bouwwerken is heb ik tot op heden nog niet weten te achterhalen, maar iedereen is er gek op. Mocht iemand zich trouwens afvragen waarom ze in Japan links rijden; ik ben al een tijdje op zoek naar het antwoord. Zover ik weet hebben onze Brexit-vrienden hier nooit met de scepter gezwaaid.

Na het overweldigende Tokyo, het rustgevende Nikko, het moderne Osaka, het culturele Kyoto en het relaxte Nara is de eindsprint afgetrapt in Nagasaki. Vanuit deze stad heeft Nederland ruim twee eeuwen lang als enig Europees land exclusief met Japan mogen handelen. De zwaarste competitie, de Portugezen, werd toegang ontzegd omdat ze te christelijk waren en overal kerken neerzetten. Als spin-off van deze nauwe relatie is het themapark ‘Huis ten Bosch’ uit de grond gestampt. Dit is de enige plek ter wereld waar Amsterdam centraal station, de Leidse Waag, de Haagse passage en de Domtoren (in waar formaat) op loopafstand van elkaar te vinden zijn.

Terwijl ik deze zin op papier zet probeert een hert op slinkse wijze mijn tas te stelen. Herten zijn hier nog heiliger dan de paus, dus ik laat hem een goede poging wagen. Zolang ik mijn treinpas maar mag houden, die is inmiddels goud waard. Gister ben ik met behulp van de supersonische Shinkansen zo’n 1200 km terug naar Tokyo gezoefd. Op mijn tussenstop heb ik heb ik als ware Keukenhof-Japanner nog snel wat kiekjes kunnen schieten van de berg der bergen, Mount Fuji. Me druk maken om het halen van mijn vlucht was totaal niet aan de orde. De treinen hier rijden namelijk altijd, en altijd op tijd.

Eenmaal in het vliegtuig plof ik neer naast een Japanse zakenman die handelt in autostoelen. Hij is op weg naar Barcelona om een deal te sluiten. Hij rept geen woord, behalve als ik hem een vraag stel. Nou is mijn vragenpallet op het gebied van autostoelen wat beperkt, dus heel ver zijn we niet gekomen. Hij neemt nog een slokje bier en leest weer rustig verder in zijn verticaal geschreven boek. Ik ga het land van de rijzende zon missen.