Door Jeroen Janssen - Juni 2018

Ik heb weer eens de fout gemaakt het transport van de locals te pakken. Utrechts busje 12, de drukste lijn van Europa, is er oprecht niets bij. Ingeblikt als een sardientje ben ik ironisch genoeg onderweg naar de plek die bekend staat om het duiken met scholen sardines. Waar Hong Kong een land is waarin ik wel een tijdje zou kunnen wonen, zijn de Filipijnen dat niet bepaald. Stof, golfplaten, een verschrikkelijke lading verkeer en een achtergrondmuziekje van sirenes is wat de steden hier domineert. Grote semi-krottenwijken die met houtjes en touwtjes aan elkaar hangen. Dat de bewakers van mijn hostel vuurwapens dragen zegt wat mij betreft genoeg. Nou begrijp ik dat natuurrampen hier de orde van de dag zijn, dat geld voor herstel niet aan de bomen groeit, en dat er een drugsoorlog gaande is, maar voor mij is het toch wel een van de minst ontwikkelde landen waar ik ben geweest. Terwijl ik dit schrijf flikkert het meisje op de stoel naast mij haar afval uit het raam. Dat kon er ook nog wel bij. Verandering begint bij de jongere generatie, toch? Ik moet me inhouden om haar er niet zonder pardon achteraan te smijten. Kan ik eindelijk ook gewoon normaal zitten.

Echter, genoeg negativiteit voor nu, het is immers vakantie. We hebben ervoor betaalt dus we gaan ervan genieten. Zolang je de steden vermijdt is er niks aan de hand. Sterker nog, zodra je de stadspoorten uitloopt wandel je zo een tropisch paradijs in. De idyllische stranden, de betoverende onderwaterwereld, de goedlachse Filipino’s en vooral de spotgoedkope rum maken het al met al prima vertoeven hier.

Maar terug naar Hong Kong, de bruisende metropool waar dit avontuur begon. De stad die me keer op keer bleef verbazen. Eentje zoals we die in Europa absoluut niet kennen. Prachtige natuur afgewisseld met indrukwekkende hoogbouw. Planologische porno pur sang, met een metronetwerk waar we in Amsterdam alleen maar van kunnen dromen. Een stad om naartoe terug te keren.