Door Jeroen Janssen - Juni 2020

“Mama, Mama, ik ben mijn mondkapje vergeten”, krijst een kind in de verte bij de vertrekhal van Schiphol. “Nou schat”, reageert de moeder, “Dan houd je maar even je adem in en koop je een nieuwe van je zakgeld.” Dat zijn nog eens de betere adviezen.

Ik blijf het een rare realiteit vinden waar we in terecht zijn gekomen. Eentje waar ik nu meer dan ooit middenin sta. Het buitenland heeft het een tijdje zonder mij moeten doen, en ik zonder het buitenland. Na een maand of drie mijn passie voor reizen ‘on hold’ gezet te hebben begon ik het avontuur toch echt te missen. Gek genoeg voelt even weggaan voor mij soms als thuiskomen. Het werd tijd met mijn eigen ogen te bekijken hoe de wereld weer ontwaakt in de nasleep van deze pandemie. Geen ramptoerisme, wel oprechte interesse.

Ik wandel nog een beetje over het vliegveld, waar je letterlijk een speld kan horen vallen. Ik besluit naar mijn favoriete bar te gaan, maar die blijkt dicht te zijn. “Godverdomme”, mompel ik in mezelf. “Tyfus Corona”, vloek ik daarna luidkeels. Er is toch niemand die het hoort. Op dat moment krijg ik een sms van KLM; ondanks een uitgestorven luchthaven zit mijn vlucht bommetje vol. Ook dat nog. Een gevoel van huivering overvalt me. Is dit nou wel zo verstandig? Met een goede portie tegenzin strompel ik toch maar naar de gate.

Na een benauwde vlucht vol taferelen die eigenlijk niet door de corona-beugel kunnen strijk ik neer op een van de mooiste stranden van Europa. Ik ben terecht gekomen in het land van Port, Cristiano Ronaldo en heel veel vis. Wat een prachtige plek is dit! Ik vraag me oprecht af waarom ik hier nog nooit eerder ben geweest. Het hostel hebben we bijna helemaal voor onszelf. Iedere gast die een aparte boeking maakt krijgt in plaats van een plek in een stapelbed zijn eigen kamer toegewezen. Los van een oude man – die hier al sinds januari bivakkeert – en twee verdwaalde Duitsers zijn we de enige gasten. Pedro, de manager van onze overnachtingsplek, blowt zich uit verveling een ongeluk en slaapt veel in de kelder. Het voelt alsof we de gelukkige eigenaren zijn van een villa, waar af en toe iemand komt logeren in ons gastenverblijf.

Lagos is normaal een van de drukstbezochte trekpleisters van Portugal. Nu zijn de straten rustig en is er op het strand ruim voldoende plek om iedereen op anderhalve meter te houden. Als ik dit vergelijk met mijn favoriete Amsterdamse park, en de hoofdstad op zich, is deze rust en ruimte wel een hele verademing. Op sommige punten zijn ze hier nog wel wat strenger in de regelgeving dan team Rutte-Van Dissel. De kleine supermarkten mag je bijvoorbeeld maar met twee mensen tegelijk in, elk restaurant/bar moet om 11uur de deuren op slot doen en binnen ben je overal verplicht je stoffen muilkorf te dragen.

Hier staat echter wel tegenover dat de zon schijnt alsof zijn leven ervan afhangt, waardoor de temperatuur bijna tropische hoogtes aantikt. Tel hier een opperst vriendelijke lokale bevolking bij op, die nog nooit zo blij is geweest dat je geld uit komt geven, en je bent bijna vergeten waarom je hier misschien nog even beter niet heen moet gaan. Toch ben ik blij dat ik de gok gewaagd heb. Het was een unieke vakantie die zeker een bijzondere plek in mijn herinnering krijgt.