Door Jeroen Janssen - September 2019

Ik schrijf dit verhaal vanuit mijn afgetrapte kamer in de provinciestad Pohang. Bij rood gedimd licht welteverstaan, aangezien dat het enige is dat werkt. Ik heb in de haast per ongeluk een kamer geboekt in een zogenoemd ‘love-hotel’, waar de prostituees 24/7 af -en aangesleept worden. Nou ben ik hier zeker niet heen gevlogen voor de dames van lichte zeden, dus houd mijn deur goed op slot. Maar toch is het best interessant om te zien waar de Koreaanse zakenman normaal gesproken vreemdgaat. Omdat er tussen de pret door ook af en toe gewerkt moet worden hebben ze er wel een bureau in gezet, waardoor ik op fatsoenlijke wijze mijn gedachten op papier kan zetten. Elk nadeel heb zijn voordeel zullen we dan maar zeggen. Desalniettemin ga ik me volgende keer wel iets beter inlezen welk deel van de stad ik beter kan vermijden. Motels rondom busterminals zijn blijkbaar een no-go.

‘Korea is geen Thailand’, was de eerste zin die ik las op mijn vaste backpackers platform. Daar is geen woord van gelogen kan ik je vertellen. Alhoewel het bruisende nachtleven van de hoofdstad best wat weg heeft van Kao Shan road, hebben de dronken Britten zeker het achterland nog niet ontdekt.

De Koreaan spreekt geen Engels. Niet dat ze het niet willen of proberen, ze kunnen het gewoon echt niet. Ik heb me deze reis de kunst van gebarentaal dan ook dusdanig meester gemaakt dat een carrière switch naar doventolk inmiddels tot de mogelijkheden behoort. In de twee weken vakantie die hardwerkende Koreanen per jaar krijgen, is er maar 1 ding dat ze echt serieus nemen; hiken. Omdat ze het zo graag doen zijn ze er verdomde goed in geworden. Ook opa en oma gaan mee op pad, dus schrik niet als je bergop ingehaald wordt door iemand die in Nederland al lang en breed achter de geraniums had gezeten.

Aan de grens met het noorden moet je je voorbereiden op een goede portie zuidelijke indoctrinatie. Na de introductiefilm, die in volledig detail uiteenzette hoeveel raketten Noord-Korea wel niet op Seoul af wilde vuren, stelde onze gids in alle oprechtheid: ‘I hope you all enjoyed this beautiful piece of propaganda’. Verder ontweek ze overigens elke lastige politieke vraag die ik haar probeerde te stellen. Veel van het Noorden heb ik helaas niet kunnen aanschouwen, aangezien de bufferzone in mist gehuld was. Toch gaf juist dit een extra mysterieus tintje aan een land dat bijna wekelijks onderwerp van ons nieuws is.

Wat niet vaak in het nieuws komt is het economisch belang dat Zuid-Korea heeft bij vrede. Mochten de twee hun geschil ooit bijleggen denderen treinen namelijk via de Nieuwe Zijderoute, die momenteel zwaar geoptimaliseerd wordt door China, zo de haven van Rotterdam in. Het station aan de grens met Noord-Korea ligt er in ieder geval al. En om mijn tour guide nog maar eens te quoten: ‘This is not the last stop from the South, but the first one towards the North’. Ambitieus volkje als je het mij vraagt.

Het is een leerzame ervaring dit land, dat bijna altijd onder de aandacht komt in de context met haar noorderburen, met mijn eigen ogen te zien. Zuid-Korea is ontwikkeld en authentiek tegelijk. Hoewel communiceren soms lastig gaat en Koreanen niet behoren tot de meest beleefde mensen op aarde, zijn ze over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam. De bergen zijn indrukwekkend en steden als Seoul en Busan hebben mijn planologisch hart weer goed doen kloppen. Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid verkeer dat door deze steden raast, terwijl ze zo’n ontwikkeld metronetwerk hebben. Ter vergelijking, waar Amsterdam met pijn en moeite vijf lijnen uit de grond heeft weten te stampen, staat de teller in Seoul inmiddels al op meer dan het vierdubbele. Toch weet zelfs dit de auto bij lange na niet te vervangen.

Terwijl ik mijn laatste slok Sochu naar binnen werk besluit ik dat deze dag wel aan zijn einde is. Morgen staat er bij het ontbijt weer een heerlijke portie rijst en noedels klaar. Welke van de twee nou echt mijn favoriet is heb ik tot op heden nog niet kunnen kiezen...