Door Jeroen Janssen - Augustus 2017

Drie vluchten later, van bij elkaar 11 uur, ben ik eindelijk beland in de bekendste stadsstaat van de regio. Alhoewel de natuur op vakantie meer mijn ding is ben ik het aan mijn academische achtergrond verplicht deze stad een kans te geven. Daarbij was Singapore ook de enige plek waar ik het type lenzen kon kopen die ik nodig had. Toen ik vroeg naar de kwaliteit antwoordde de oogspecialist doodleuk: “Made in USA, not Chinese crap”. Het stemde me ergens wel gerust, om te horen dat het Westen op sommige vlakken nog niet helemaal ingehaald is door onze Oosterse vrienden. De stad zelf staat bekend als een plek waar het geld vanaf spat en alles tot in de puntjes geregeld is. Behalve in Little India. En daar zat ik. Gelukkig heb ik kunnen profiteren van dit stukje ongeregeldheid. Wanneer om half 11 s ’avonds de avondklok luidt wordt de drooglegging ingezet. Waar de verkoop mij na een aantal verwoede pogingen steeds maar werd geweigerd, kon mijn Indiase vriend als een ware drugsdealer nog wel het een en ander loskrijgen. Nadat ik een kwartier om de hoek heb staan wachten kwam hij vrolijk aanzetten, met een aantal halve liters in zijn ene, en uiteraard een Tiki masala in zijn andere hand. Goestig als ik was heb ik besloten het meldpunt discriminatie niet te tippen.

Volgende stop; Maleisië, een extreem divers land. Minder backpackers, meer vakantiegangers en een hele hoop Arabieren. Kuala Lumpur, KL voor vrienden, is een culture samensmelting. Een immens groot gouden standbeeld, twee prachtige torens en helikopter platform dat s ‘avonds fungeert als sky bar hebben mij aangenaam verrast. Ondanks het ontbreken van de oer-Hollandse borrelcultuur is dit een stad waar ik wel een jaartje zou kunnen wonen. Op mijn weg naar Maleisië kwam de rare ambitie in me naar boven om de tocht dit keer eens op de avontuurlijke manier te doen. Niks boeken, gewoon de meute volgen en meegaan met de stroming. Drie bussen en twaalf uur later kwam ik erachter dat dit toch niet helemaal mijn ding is. Het is denk ik net als liften; het idee is vaak leuker dan de uitvoering. Misschien komt het omdat ik een hekel heb aan wachten. En aan bussen.

Een paar dagen later moest ik er toch weer aan geloven. De busrit, die halverwege zonder enige aankondiging omgezet werd in een boottocht, bracht me naar de oudste jungle van het Maleisisch vasteland; Taman Negara. Heel veel bos, nog meer bloedzuigers en net iets te weinig wildlife. De prachtige vergezichten gecombineerd met de ontspannen sfeer maakten gelukkig een hele hoop goed. Als strategisch consultant in opleiding heb ik het net geopende hostel (hopelijk) een stukje verder geholpen met een aantal onbetaalde brainstormsessies.

Na deze intensieve 3-daagse werkweek was ik wel weer toe aan een tropisch eiland; eens in de zoveel tijd heeft een mens dat gewoon nodig. De onderwaterwereld is op de Perhentian eilanden toch wel echt de hoofdattractie. Ik ben een stukje beter gaan begrijpen waarom sommige mensen zo aangetrokken worden door ‘de duikcultuur’. Zelf ben ik een beginner, dus ik hoorde er nog niet helemaal bij. Een lesje afvalmanagement zou voor deze eilanden trouwens geen overbodige luxe zijn. Wel ben ik blij dat er nog plaatsen bestaan waar overdag gewoon zonder pardon de elektriciteit eruit gegooid wordt. Heb ik mijn pen en papier in ieder geval niet voor niks meegenomen.

Op Langkawi had ik mijn schrijfgerei niet nodig, het bier was er namelijk nog geen 50 eurocent. De plek die ideaal is om het licht uit je ogen te drinken was gek genoeg ook overladen door Arabieren. Het staat waarschijnlijk vrij hoog aangeschreven in hun versie van de Lonely Planet. Na wat rondvragen bleek het Arab Season te zijn; weer wat geleerd. Op een van mijn boottochten was ik de enige Europeaan, iets wat ik in heel Azië nog nooit heb meegemaakt. Het was goed om te zien dat er in Irak en Jemen ook gewoon mensen zoals jij en ik wonen die op vakantie gaan, en het niet alleen maar dood en verderf is. Wel dacht ik dat Nederlands en Duits toch wel de kroon spanden qua lelijkheid der taal, maar ik ben erachter gekomen dat zelfs zij hun meerdere hebben gevonden in het Arabisch. Ook begrijp ik nu waarom mensen zeggen dat wij praten alsof we constant over onze nek aan het gaan zijn, onze Arabische oosterburen doen namelijk nagenoeg hetzelfde.

Op dit moment zit ik een havenstad tegen de Thaise grens aan. Los van mijn Tinderdate, die op het laatste moment afgezegd heeft omdat daten met een westerling toch te riskant bleek in deze moslim-sferen, is hier verdomd weinig te doen. Gelukkig heb ik van mijn belastingvrije eiland een goede Shiraz Cabernet meegesmokkeld door de douane, dus die houdt me op de been. Toch houd ik van steden waar ik de enige toerist ben. Waar de mensen constant naar je glimlachen en je aanspreken omdat ze oprecht geïnteresseerd zijn waar deze groot uitgevallen blanke jongen vandaan komt. Waar je een moskee kan bezoeken die nog niet op Instagram vertegenwoordigd is. Waar de meisjes in de plaatselijke snackbar al giechelend je bestelling opnemen, tot er eentje durft te zeggen: ‘You’re handsome’, en snel weg huppelt. Met mijn uiterlijk overkomt me dat ook niet elke dag. En alhoewel Alor Setar zeker niet de mooiste plek is die ik aangedaan heb zijn dit soort provinciesteden wel de moeite waard om te bezoeken. Af en toe gaat het om de reis zelf, in plaats van om de bestemming.

De komende paar dagen zijn gereserveerd voor het eiland met klaarblijkelijk het beste street food ter wereld en zijn UNESCO-gecertificeerde binnenstad; Penang. Daarna vervolgt de reis zich richting Bangkok, omdat ik als ware Nederlander toch echt de goedkoopste vlucht in de regio moest hebben. Een tussenstop zal gemaakt worden op het eiland waar blijkbaar dit jaar een backpacker vermoord zou zijn, en nog wel op mijn favoriete strand. Hoewel ik mij vooral onder water zal begeven tijdens het halen van mijn duikdiploma ben ik toch wel benieuwd of het eiland echt zo’n horrorplek is geworden als in sommige media verkondigd wordt.