Door Jeroen Janssen - Januari 2020

Ik werd zojuist wakker in een hangmat met een dodelijke bananenspin op mijn klamboe. Terwijl ik mijn eerste slok Colombiaanse koffie neem zie ik dat er op slecht enkele meters afstand maar liefst zes tarantula’s in een struik zitten te wachten op mijn moment van onoplettendheid. De kaaimannen liggen hongerig op de zandbank aan de overkant, voedertijd is voor hen namelijk de hele dag door. De piranha’s cirkelen net onder het wateroppervlak, hopend op een onnozele toerist die zijn tenen wat verfrissing wilt bieden. Om überhaupt te kunnen zien wat ik op papier zet moet ik de malariamuggen 1 voor 1 uit mijn gezicht slaan.

Ik ben in de Amazone. Je weet wel, dat grote woud dat bij bosjes gekapt en afgefikt wordt. Tussen het geweld door springen de roze dolfijnen met sierlijke bogen door het water, bouwen termieten de meest prachtige sculpturen, fladderen de kleurrijke vlinders alsof ze hun eerste vlucht ooit maken en kwetteren de tropische vogels gebroederlijk in koor. De lokale bevolking vult hun avonden met potjes domino bij kaarslicht, op de veranda van hun zelfgebouwde huis. Ik doe voor een paar dagen met ze mee. Terwijl ik per ongeluk nog een insect inslik besef ik me dat ik bijna vergeten was hoe puur de natuur kan zijn. Wat een mooie ervaring.