Door Jeroen Janssen - Maart 2020 

Ik strijk neer op een terras in een kustplaats El Tunco. Mocht de naam je niet bekend voorkomen, ik neem het je niet kwalijk. Tot een paar dagen geleden had ik er ook nog nooit van gehoord, maar na een aantal tips moest ik me er toch aan wagen. Naast mij staren twee vrouwen van middelbare leeftijd zo ongeveer het eten van mijn boord. Na vijf minuten hebben ze de moed verzamelt mij uit te nodigen aan hun tafel. De getrouwde vrouw voert zelfverzekerd het woord in haar hakkelende versie van Engels en haar vrijgezelle vriendin luistert verlegen mee. Als ik ze vertel dat ik pas 27 ben beginnen ze als twee schattige tieners te giechelen. Hoe oud ze zelf daadwerkelijk zijn ben ik nooit achter gekomen. Tussendoor roddelen ze constant over mijn prachtige ogen en mijn wilde bos haren. Mijn Spaans is inmiddels goed genoeg deze complimenten op te pikken, maar ik probeer te doen alsof ik het niet begrijp. Met een haarlijn die inmiddels bijna teruggeschoven is tot aan mijn kruin en rood doorlopen ogen van de airco in mijn 14 uur durende busrit had ik deze lovende opmerkingen niet zo snel meer verwacht. Als kers op de taart bestelt de ene tante een flinke portie oesters, waarschijnlijk om mij iets meer in de stemming te krijgen. Na een aantal van deze vers gevangen makkers naar binnen geslurpt te hebben besluit ik dat ik ze voor nu toch moet teleurstellen.

Ik ben in het kleinste en meest dichtbevolkte land van Centraal Amerika; El Salvador. Tot voorkort kende ik deze plek alleen van het enorme aantal moorden dat hier gepleegd werd, maar van dit schrikbeeld is weinig over. Sterker nog, van de vijf landen die ik deze reis inmiddels bezocht heb, is de lokale bevolking hier met stipt het meest vriendelijk.

Na een paar dagen aan het strand besluit ik verder het binnenland in te trekken, omdat deze plek mijn interesse gewekt heeft. Ik ontmoet een avontuurlijke Amerikaan waarbij ik achterop de motorfiets kan springen. Samen rijden we door het achterland, waar de overblijfselen van een naar verleden wat duidelijker zichtbaar zijn. Waar in de kleinere bergdorpen blanke gezichten nagenoeg afwezig zijn, hebben de automatische geweren duidelijk de overhand. Banken, winkels, restaurants, meubelboulevards; de een heeft nog meer indrukwekkende bewakers dan de ander. Tijdens de beklimming van de hoogste vulkaan van het land vandaag kregen we militaire begeleiding, waar niet over te twisten viel. Criminaliteit ligt blijkbaar op de loer. Toch zijn ook deze kleerkasten vriendelijker dan menig schoonmoeder. El Salvador is een land dat in de lift zit. Maar ook een land dat nog wel eventjes te gaan heeft voordat de volgende verdieping bereikt is.