Door Jeroen Janssen - Maart 2020

Het is 11 uur s ‘avonds op een donkere provincieweg in het noorden van Guatemala. Samen met dertien andere lotgenoten ben ik halsoverkop in een gehuurde bus gesprongen. Over een uur gaan de grenzen voor twee weken dicht. We hebben allemaal één en hetzelfde doel; zo snel mogelijk het land uit. Ik voel me een vluchteling, en technisch gezien ben ik dat op dit moment ook. Een mix van angst, spanning en lichte euforie schiet door mijn lijf. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens naar Mexico zou rennen op de vlucht voor een wereldwijde epidemie. Dit avontuur begint langzaam rare wendingen aan te nemen. Ik kan niet wachten op mijn eerste taco, wat zal die heerlijk smaken.

Eenmaal bij de grens moet de chauffeur ons achterlaten. Als hij door zou rijden komt hij zijn eigen land niet meer in. Daar staan we dan, met ons goede gedrag. De exit-stempels voor Guatemala worden na enig aandringen redelijk makkelijk binnengekopt. Daarna volgt een vier kilometer lange wandeltocht door niemandsland, bepakt met 25 kilo en op teenslippers. Het enige dat nog een beetje hoop biedt is de sprankelende sterrenhemel. Als een geschenk uit deze zelfde hemel stopt halverwege een vriendelijke pick-up truck waar we in kunnen springen. Aan de Mexicaanse kant blijkt dat ze hun nachtelijke siësta al vervroegd hebben ingezet. Een verlaten hotel in het niemandsland tussen twee staten in is onze enige optie. De kuchende Italiaan in onze groep koopt nog even een zak wiet van het gespuis op straat. ‘Wat een idioot’, denk ik hardop, waarop ik hem in zijn eigen taal de huid vol scheld. Morgenochtend krijgen we hopelijk de lang gekoesterde stempel voor mijn laatste stop van deze reis binnen en dat ga ik niet door hem laten verpesten.

De stempel staat inmiddels fier in mijn paspoort en San Cristobal is een bergdorp uit het boekje. Onze onbezorgde Mexicaanse gids maakt het plaatje compleet en geeft werkelijk geen krimp. Maar zodra je de hostelpoorten binnenloopt kom je in een sfeer terecht die ik nog nooit op reis meegemaakt heb; complete chaos. Zelfs de meest doorgewinterde backpacker zit met waterige ogen zijn moeder te bellen. Teruggaan is het gesprek van de dag. Je staat er letterlijk mee op en gaat met dezelfde gedachte naar bed. Iedereen hier waagt een goede poging het opgejaagde gevoel weg te stoppen, te verdoezelen met wat alcoholische versnaperingen of er simpelweg overheen te lachen, maar met de dag wordt dit lastiger. Mensen maken vaak je reis, maar bij de meesten is de reislust er nu zo’n beetje uit. Zo zonde, want het is hier zo prachtig.

Nadat vandaag de mededeling kwam dat ook mijn huidige verblijfplaats over 2 uur op slot ging heb ik snel de 20 uur durende bus gepakt richting Tulum. Vanuit een villa met zwembad, jacuzzi en een onbeperkte hoeveelheid wc-papier zal ik de situatie nog eens even goed gaan overpeinzen. De kans is echter groot dat ook ik binnenkort zal moeten zwichten en genoodzaakt ben huiswaarts keren, voordat het luchtruim volledig dicht gaat. Maar dit is zeker niet de laatste keer dat ze mij hier zullen zien.